Uitvaart

Afscheid nemen van dierbaren is moeilijk. Eind vorig jaar kwamen wij onverwacht daarmee in contact in onze dichte omgeving. Als ouders een kind verliezen. Een broer verliezen, een vriend, een bouwsteen van het gezin. Wij hadden gekozen om met boventoon te werken omdat wij een alternatief afscheid zochten. Het samenspel met klankschalen en handpan zorgde voor een extra dimensie aan de afscheidsviering. De klanken en vibraties gaven een onnoemelijk zacht gevoel. Wij hadden nooit gedacht dat zoiets niet enkel door ons maar alle aanwezigen zo een impact had. De ervaring was uniek en zorgde voor een helende werking. Een aanrader voor iedereen die een ander afscheid zoekt.

Wij hadden een zoon, Tristan genaamd. Tristan was een fijngevoelige man met een zoekende natuur en een zorgende aard. Kunstenaar was hij en begenadigd muzikant. Op zijn vierendertigste werd hij ziek. Zowel de ziekte als de behandeling brachten grof geweld in zijn leven. En Tristan was wars van geweld en van strijd. Zachtheid, wijsheid, schoonheid waren de dingen die hij zocht. Ook in die veeleisende tijd heeft Tristan deze gevonden. Mede dankzij Andy Vanbeveren, mede dankzij Boventoon. Literatuur had ons op het spoor gebracht van oer-trillingen. We lazen erover en wilden zelf beleven hoe een ontregeld lichaam weer aansluiting bij de kosmische vibratie kan vinden. Hoe de ontstemde geest weer rust krijgt. We waren dan ook bijzonder blij bij Andy Vanbeveren en Boventoon terecht te komen. Een paar keer nog heeft Andy met onze zoon kunnen spreken en met een warm klankbad omarmen. Tristan was gelukkig na die ontmoetingen. De klankschaal die hij bij Andy kocht werd, naast zijn gitaar, zijn beste vriend. Hij bracht er zichzelf mee tot rust, voerde zichzelf meditatief over de grens tussen onze tastbare maar illusoire wereld naar de alomtegenwoordigheid van het universum. Op 27 december van vorig jaar, kort na de zonnewende, ging Tristan voorgoed naar het licht. Zijn afscheid hebben we willen vieren, dankbaar om wie hij was en om wat hij onder ons teweeg heeft gebracht. We wensten een hommage aan Tristan te brengen en vooral wilden we Tristan vasthouden, in onze armen sluiten, dicht bij ons voelen en samen met hem hetzelfde horen en beleven. Andy heeft dat voor ons waar gemaakt. In de mooie, galmende ruimte van de basiliek te Grimbergen, heeft hij ons omgeven met diepe gongtonen, geraakt met de klanken van de schalen, groot en klein. Hij heeft ze beroerd, misschien zelfs gestreeld. Indringend, subtiel, uitstervend, elke geluidsnuance hield ons allemaal samen en we voelden een warme stroom van liefde, van ons naar Tristan en van Tristan naar ons. Dat gevoel blijft duren, iedereen die erbij was, blijft over Tristan praten en aan hem denken. Niet enkel in termen van gemis maar ook als zachte aanwezigheid. We hebben een zoon die Tristan heet, hij blijft bij ons. Als we naar zijn klankschaal luisteren, voelen we dat nog het sterkst. Dank Andy, onnoemelijk veel dank.

Na de stilte komt muziek het dichtst bij het zeggen van het onzegbare…